Een woning zoeken na je scheiding: van antikraak tot in een caravan

Van een antikraakwoning tot intrekken bij haar stiefvader: na haar scheiding is Judith Hompe genoodzaakt jarenlang van plek naar plek te verhuizen. Ze komt terecht in een caravan, totdat ze eind 2017 door een politiek besluit haar huurtoeslag van 300 euro per maand verliest. “Ik dacht steeds: ‘in wat voor situatie ben ik beland?’”

Het is eind 2010 als Judith en haar man uit elkaar gaan en ze snel uit haar woning in Nieuwegein moet. De woning waar zij samen in zijn getrokken, staat namelijk op naam van haar inmiddels ex-man. Ze schrijft zich in bij de sociale huur in regio IJsselstein, maar daar is een wachtlijst.

hier

Judith werkt freelance als secretaresse vanuit huis. Ze is daardoor flexibel, maar heeft een wisselend inkomen. Omdat ze weinig geld heeft, gaat Judith tijdelijk bij haar stiefvader wonen aan de andere kant van het land. Haar dochter blijft bij haar ex, omdat de woonsituatie erg onzeker is. “Ik vond het erg moeilijk dat ik mijn dochter weinig kon zien, juist in zo’n zware tijd.”

Elk moment uitgezet
Na een half jaar betrekt Judith een antikraakwoning in het centrum van IJsselstein. Haar dochter staat ingeschreven bij haar ex-man, omdat kinderen niet antikraak mogen wonen vanwege de onzekerheid. “Ik kon er elk moment uitgezet worden.” Na een jaar moet Judith eruit, omdat de woning wordt gesloopt. “Het huis staat er trouwens nog steeds”, vertelt ze.

In 2012 kan ze tijdelijk in een huis wonen dat te koop staat. “Het enige vervelende was dat ik - als thuiswerkende zzp’er - uit het huis moest als er een bezichtiging was.”

Na tweeënhalf jaar is het huis verkocht en moet ze op zoek naar een nieuwe woning. Judith staat nog steeds op de wachtlijst voor een sociale huurwoning en de gemeente kan niets voor haar betekenen. “Ik heb daarna nog vier maanden in een antikraakwoning gezeten, maar die mogelijkheid hield daarna ook op”, zegt Judith, “waar moest ik nu weer heen?” 

Vooral de voortdurende onzekerheid maakte Judith onrustig: “Er kon altijd iemand zeggen dat ik de woning uit moest. Ik kon me nergens settelen.” Ze vindt het ook moeilijk om zich te richten op haar werk, waardoor ze minder inkomsten heeft.

Woningpark
Ze besluit uiteindelijk in een caravan op een bungalowpark in de buurt van Culemborg te gaan wonen. “Het was totaal geen fijne plek. De caravan was zo gehorig dat ik letterlijk kon horen wat buren vijf meter verderop zeiden.” Ook waren er tijden dat het onveilig was in het park. “Ik woonde tegenover een alcoholverslaafde vrouw die een gewelddadige relatie had met iemand aan de andere kant van het park. Dan kwam de politie weer midden in de nacht, omdat er iemand in elkaar was geslagen of omdat er een ruit was ingeslagen.”

Ook voor haar dochter was het moeilijk. “In de jaren ervoor hadden we volledig co-ouderschap, nu kwam ze nog maar eens een weekend per twee weken. Ik werd gek. Ik was vooral bezig om overeind te blijven staan en nog wat geld te verdienen. Ik dacht steeds: ‘in wat voor situatie ben ik beland?’”

Geen recht op huurtoeslag
Ze woont er meer dan twee jaar als een drastische wijziging plaatsvindt: mensen in een recreatiewoning hebben geen recht meer op huurtoeslag. De wet was al langer van kracht, maar Judith krijgt er vanaf kerst 2017 mee te maken. “Eerst kreeg ik bijna 300 euro huurtoeslag. Nu moest ik opeens 775 euro per maand neerleggen en dat is een flinke smak geld”, zegt Judith, “ik moest snel gaan handelen, want anders zou ik het financieel niet meer redden.”

Judith heeft dan inmiddels een wachttijd van zeven jaar opgebouwd en neemt een driekamerflat in IJsselstein aan. “Ik had liever een eengezinswoning gehad en deze flat is in dusdanige slechte staat dat alles gerenoveerd moet worden. Maar ik kon het me niet veroorloven om langer te wachten en hier kan ik in ieder geval blijven.”

“Ik denk dat het de overheid veel geld zou besparen als ze beter inspeelt op het feit dat veel gezinnen uit elkaar gaan. Er zijn simpelweg te weinig woningen voor deze doelgroep.”

‘Minder gedoe’
Judith woont nu sinds een paar maanden in haar eigen flat. “Er moet nog een hele partij stress uit en dat zal nog wel even duren, het stof is nog niet neergedaald. Maar ik kan me eindelijk bezighouden met zaken als ‘waar zal ik een schilderij ophangen?’”

“M’n dochter zei laatst dat er nu “veel minder gedoe” is. Gelukkig slaapt ze hier weer elke week.”